Sebahattin Arslan Hayat Size Güzel Bitmeyen 28 Şubat kitabında şöyle yazmış.

 Ben, alkolle temizlenmiş konferans salonlarında ? Günümüz Müslümanlarının sorunsalı üzerine konuşma yapıp insanları irşat (!) ettikten sonra, lüks cipine binip evine giden kanaat önderlerinden biri değilim.

Yahut, kan ağlayan Müslüman coğrafyası için iki çift laf etmezken, televizyonda şuh sunucuların dizi dibinde sigara haramdır fetvası basan hocalardan biri de değilim.

Veyahut, manita tavlamak için ? ‘’Ey sevgili, benimle aynı seccadeye baş koyar mısın?’’ diye serenat döktürüp, saf kızları avlayan İslâmcı sevgi pıtırcıklarından biri de değilim.

İnsanlara bir şey vaat etmiyorum. Kitabımda tozpembe bir dünyanın tasvirini yapmıyorum.

Maliki olmadığım fikrin sahibiymiş gibi görünmekten ve bunu pazarlamaktan Allah'a sığınırım. Belki eksik bir insanım. Muhatap olduğum dünya görüşünü lâyıkıyla taşıyan bir nefer olmanın hakkını tam veremiyorum belki. Fakat en azından bilmediğimi biliyor ve öğrenmediklerimin, yapamadıklarımın ıstırabını duymaya çalışıyorum. Ve hepsinden önemlisi; bildiklerimle ve öğrendiklerimle amel etmeye çalışıyorum.

Malcolm X'in dediği gibi: ?Tek referansım, samimiyetimdir...

Samimiyet nedir derseniz bugünler için  içindeki insani yoğunluk alınmış kelimelerden imal edilen ve ilk anda gerçeğinden ayırt edilemeyen sahtelerinden, piyasada bolca bulunabilecek insan takısı, yaratık çıkıntısı derim.

“Bana göre samimiyet insanın kendisine davranış biçimidir. Kendi içsel yolculuğunda hakikati örtmeye çalışmadan, egosunun arkasına sığınmadan, duygu ve düşünce akışı içerisinde kişiyi birliğe ve bütünlüğe, yani sonuca götürecek olan merdivenin ilk basamaklarından birisidir samimiyet.”

“Öncelikle iyi niyet. Diğerleri neyse ondan sonra gelir.”

Akşam eve geç gelmiş idim. Oğlum uyuyordu. Sabah kalktığımda oğlum çok üzgündü. Ama ne hüzün sanırsın ki birisi ölmüş.

Evet birisi ölmüş. Necmi!! Balık Necmi!

Çocuklar ölümü bir şaka gibi görüyorlar. Çok değerli bir yakınım damadı tarafından bir kurban bayramı sabahında katledilmişti. Küçük oğlu işin farkında hüznün farkında dahi değildi. Oyun oynuyordu. Çünkü ölüm onlara göre bir şaka ve oyundan ibaretti.

Ne oldu oğlum dediğimde ağlayarak baba çok üzgünüm. Aşağıda diktiğimiz elma ağacının oraya bakarsan anlarsın dedi.

Söyleyemiyordu hüznünü dile getiremiyordu acısını.

İşe giderken aşağıya indiğimizde yukarıdaki resmi çektim oğlumun hüznünü anlatabilmek için.

Büyümemek için direnen yumurcağım.

Bu kadar hassas olmasının ve bu kadar sancımasının sebebidir bu direniş büyümeye karşı acıya ve samimiyeti olmayan Dünya’ya karşı direniş.

Oysa keşke nasırlaşsa, taş kesse ister ölüm karşısında insan. Vücut gibi Dünya kadar olsa, uslansa böyle acımaz, saçma sapan şeylere kırılmaz insanoğlu.

Minik kalbinizin kanayan yerlerine biraz zaman basınız, yara kabuklarının kendi kendine düşmesini bekleyiniz. Zira kalbiniz çocuk kalbi olsa da yaşınızı başınızı aldınız, çocuk gibi yolup tekrar tekrar kanatmayın yaralarınızı.

Beni bir çocuk kalbi kadar temiz bir kalbine sığdırsanız yaşamak için nefes almam.

Oradan samimi bir yer yoktur.

Necmi’ye verilen değer kadar yap bir samimi  iyilik at denize balık bilmez ise Hâlik  bilir..

Allah’ımızın Hâlim ismi ilâhî fiilleri büyük ölçüde muhtevasında özetleyen bir kavramdır.

Balık bilmez denmesinin nedeni de Zayıf hafızalı olan insanlara "balık hafızalı" denir, çünkü balıkların 4-5 saniyelik hafızaları vardır. Sonra her şeyi unuturlar.

İnsan hafızası iyidir. Fakat insan unutur. İnsanlar artık balık hafızalı..

Balığın hafızası olmaya bilir ama ruhu vardır. Çocuklarında çocuk kalpli hafızaları vardır. Bu nedenle buluğ çağına kadar her çocuk cennet kuşudur. Çocukların kalbi toz pembe bir dünyadır. Bizde öyle derler.

Ama her şeyi gören, bilen ve bizi yaratıp  unutmayan var..

O’na emanet olun…