Öyle anlar vardı ki unutamazsınız.

İçinize huzur, gözlerinize sevgi dolar.

Ruhunuz sanki yangın yeri gibi alev alev tutuşur.

Bulunduğunuz mekândan, yaşadığınız andan uzaklaşırcasına büyülü bir hazzın esiri olursunuz.

Etrafınızdaki hareketliliği, koşuşturmacayı bu insan kalabalığını görmez bir tek yanınızdakine odaklanırsınız.

Başkalarının söylediği sözler manasız gelir.

Onun sözleri hariç başka bütün sözlere sağır,

Bütün görüntülere kör,

Bütün olaylara aldırışsızsınızdır.

Bunları size yaşatan insan lütuftur size.

Yaradan’ın size gönderdiği bir hayat arkadaşı gönül sırdaşıdır.

Eğer ki haytanızda böyle biri varsa ona paha biçilmez bir mücevher gibi bakın.

Özenle saklayın, sevgiyle büyütün.

Eşsiz sözlerle yaşatın onu…

Ağır sözlerle kırmayın.

Manasız olaylarla yormayın.

Öldürmeyin sizi seven kalbini…

İnsan bir çift sözle yaralandığı gibi yine bir çift sözle şifa bulur.

Seni seviyorum deyin en basitinden mesela.

Seni sen olduğun için seviyorum…

Söyleyin bunu!

Utanmadan, sıkılmadan söyleyin.

Çekinmeden söyleyin.

Çünkü bir daha söyleyemeyeceğiniz zaman gelecek…

Ne kadar bağırsanız da duyuramayacaksınız o an sözlerinizi.

Ölüm ayıracak sizi.

Bir parçanızı söküp koparacak.

Acıyla kıvratacak.

Pişmanlıklarınızla bırakacak.

Söylemediklerinizle bırakacak.

Keşke ile başlayan her şeyle baş başa bırakacak sizi…

O gün ne yapsanız ne etseniz fayda etmeyecek.

Yuvarlandıkça büyüyen kar topu gibi yapamadıklarınız da büyüyüp sancıyla içine çekecek sizi.

Tam da o an bir şey öğretecek hayat size;

Söylenemeyen her sözün acısı bir gün sizi bulacak, bulduğu an da sizi sizden alacak…

Özkan Açıkgöz – Köşe Yazarı