Son yirmi yılın en büyük depremi sarstı Türkiye’yi.

Üstelik aynı günde iki kere!

Bir değil tam on şehri vurdu bu afet…

Herkes ekranlara kenetlenmiş, tek yürek olmuş bir umudu, bir kurtarılışı izliyor.

Meraklı bekleyiş sarmış her evi.

Oralarda olmasalar bile oralardaymış gibi aynı derdi aynı acıyı yaşıyor herkes.

Bazen bir enkazdan çıkanla aydınlığa kavuşuyor,

Bazen çocuğunu bulan bir annenin sevinciyle seviniyor,

Bazen de karanlığa gömülüp hayatını kaybedenlerle sessizleşiyor, donuklaşıyor herkes.

Çöken binalarla çökenler bizleriz çünkü.

Düşen molozlar bizim göğsümüze düştü.

O tonlarca ağırlık bizim bedenimize bindi.

Diyarbakır’da, Hatay’da, Malatya’da biz acıyla yandık.

Adana’da, Adıyaman’da, Urfa’da yine biz kederi tattık.

Maraş bizdik, Kilis bizdik, Osmaniye bizdik.

Gözyaşı sadece oralarda dökülmedi,

Acı sadece oralarda yaşanmadı,

Ölenler yalnız oralarda ölmedi…

Deprem orayı yıktı ama feryatlar dört bir yandan yükseldi.

Keder orayı tutuşturdu ama buraları da yaktı.

Duygular her yerde hep aynı uğultuyla hissedildi…

Şimdi herkes ekranlara kenetlenmiş, tek yürek olmuş bir umudu, bir kurtarılışı izliyor

İzlediklerim bir savaş alanını anımsatıyor bana.

Şehrin binaları birbirine geçmiş, mahalleler yerle bir olmuş, yakınlarını kaybedenlerin çığlıkları yükseliyor gökyüzüne.

Yüzler donuk, eller soğuk, duygular acı.

Yalnız oralarda değil her yerde hissediliyor bu acı..

Son yirmi yılın en büyük depremi sarstı Türkiye’yi.

Üstelik aynı günde iki kere!